Druk, druk, druk

Wat is het leven toch druk, zelfs een peuter heeft daar behoorlijk last van. Ik maak van alles mee maar heb nauwelijks tijd om te bloggen. Nou moet ik wel een beetje eerlijk zijn, niet alle drukte is heel erg noodzakelijk. Je hebt bijvoorbeeld de tijdverspillende activiteit TV genaamd, uren kan ik daarmee doorbrengen en mezelf kompleet verliezen in allerlei speciaal voor mijn doelgroep geschreven serie's. Mijn omgeving wordt uit het bewustzijn verdreven en mijn blikveld krijgt  een kijkhoek die juist voldoende is om de televiesie te zien. Verstoord reageer ik op elke ongewenste verstoring van mijn kijkgenot en als je dan de uitdrukking op mijn gezicht in duidelijke taal vertaalt........

Nee dan is de activiteit zwemmen veel leuker voor mijn omgeving. Elli en Sorin namen mij voorheen mee naar het zwembad waar ik van juffrouw Elly les krijg. Deze belangrijke taak is inmiddels door Coen overgenomen en met enige regelmaat gaan we bij zwembad de Does badderen. In het begin was ik best wel een beetje bang voor al dat water maar na maanden druk spartelen wordt het zwemmen steeds leuker. Soms durf ik al met mijn hoofd onder water en ik kan ook al bijna op mijn rug drijven....goed hé. Na de zwemles gaan we naar het grote bad om daar nog uitgebreid na te badderen en te spelen. Ik durf ook al van de glijbaan en na het zwemmen en nadat ik de haren van Coen heb gekamt (dat kan hij nog niet zo goed) gaan we in de kantine wat eten en drinken. 

Geleerd

De afgelopen weken waren weer behoorlijk druk voor een van nature zo rustige peuter als ondergetekende.  Buni Ioana uit Roemenie is weer bij ons en aangezien ik heb haar heel erg gemist heb moest er flink geknuffeld worden om de door haar lange afwezigheid ontstane schade weer in te halen. Ze had speciaal voor mij een hele mooie pop meegenomen die echt kan lachen als je haar kietelt. Nu kan ik natuurlijk ook wel lachen als je mij kietelt, deze reactie op een al dan niet verwachte kietelactie is mij niet geheel onbekend maar een pop had ik dat nog niet eerder zien doen. 

Deze week is mijn mama geslaagd voor haar opleiding bij het CTT in Amsterdam en daar hoort een feestelijke diploma uitreiking bij. Een uitreiking met hapjes en drankjes, een uitreiking met toespraken en presentaties en vanzelfsprekend een uitreiking met jongeren. Drie waren er, een baby-tje, Silke en ikzelf. De baby kwam pas wat later en heeft zich keurig gedragen. Silke en ik waren echter niet altijd even onder de indruk van de voordrachten en presentaties. Wij wilden ook nog wat meer van het pand zien en dat hebben we dan ook gedaan. Ondanks pogingen tot begeleiding van Astrid, Monica en Coen hebben wij met wisselend succes de voorstelling beïnvloed met zang, dans en via de interruptiemicrofoon. Dit alles vanzelfsprekend wel tot meerdere eer en glorie van de feestelijke stemming. 

Nu mama weer niets te doen heeft, mijn mama is net als ik heel erg rustig van zichzelf en weet dat net als mij prima te verbergen, heeft ze weer alle tijd om met mij te spelen. Tenminste, er was nog iets met de knie van mama, laatst is ze van de fiets gevallen en heeft daarbij haar knie lelijk bezeerd. Sinds die tijd holt mama niet meer zo hard in de rondte, sterker nog ze heeft een vreemd ding om haar been en is niet vooruit te branden. Ik denk dat ik iemand anders moet zoeken om Tom en Jerry mee te spelen.......

Slapen

Hoe het komt weet ik niet maar ik ben een slechte slaper, het zal iets genetisch zijn want mama heeft daar ook last van. Nu is het natuurlijk wel zo dat zelfs een peuter met een slaapstoornis op enig moment de bedstee moet opzoeken om zich braaf ten ruste te leggen. In mijn geval is het opzoeken van mijn prinsessebed niet zo'n groot probleem evenmin als de voorbereidende oefeningen zoals het tandenpoetsen en het reinigen van de kladden en de lurven. Heel af en toe is er zelfs een paard om mij naar bed te transporteren (eigenlijk is dat Coen die een tijdelijke identiteitscrisis heeft) maar door de bank genomen moet mama mij naar de bewusteloosheid begeleiden. Dit doet zij met verve en behulp van verhaaltjes en geruststellende geluidjes, helaas maar al te vaak zonder direct meetbaar resultaat. Laatst logeerde ik bij Coen en ook daar had ik last van mijn slapeloosheid, Coen had echter een wat andere aanpak.......

Na het voorlezen uit de gebroeders Grim (Klein Duimpje)

Coen: Was dat een mooi verhaaltje?

Catinca: Ja hoor.

Coen: Mooi, dan is het slaapjestijd....welterusten

Catinca: Weltrusten

................

Catinca: Coen, ik ben niet moe

Coen: Dat komt omdat de mond open staat, en de ogen ook trouwens. Die moeten allebei dicht zijn voor de slaap

...............

Catinca: Maar ik ben nog steeds niet moe

Coen: Misschien moet je tot honderd tellen

Coen: een, twee, drie, vier, vijf.......

Catinca: Waarom was klein duimpje de weg kwijt

Coen: twaalf, dertien, veertien, vijftien.......

Catinca: Ik mis mama een beetje

Coen: eenentwintig, tweeentwintig, drieentwintig.......

Catinca: Gaan we morgen zwemmen?

Coen: drieenveertig, vierenveertig, vijfenveertig........

Catinca: Hallo Purcello (knuffel), zullen we een spelletje doen

Coen: zevenenzestig.........achtenzestig.......negenenzestig.....

Catinca: Coen ben je nog wakker?

Coen: vierenzeventig...................vijfenzeventig............(en stilte)

................

Catinca slaakt een diepe verontwaardige zucht, draait zich op haar zij en gaat slapen