Hoe het komt weet ik niet maar ik ben een slechte slaper, het zal iets genetisch zijn want mama heeft daar ook last van. Nu is het natuurlijk wel zo dat zelfs een peuter met een slaapstoornis op enig moment de bedstee moet opzoeken om zich braaf ten ruste te leggen. In mijn geval is het opzoeken van mijn prinsessebed niet zo'n groot probleem evenmin als de voorbereidende oefeningen zoals het tandenpoetsen en het reinigen van de kladden en de lurven. Heel af en toe is er zelfs een paard om mij naar bed te transporteren (eigenlijk is dat Coen die een tijdelijke identiteitscrisis heeft) maar door de bank genomen moet mama mij naar de bewusteloosheid begeleiden. Dit doet zij met verve en behulp van verhaaltjes en geruststellende geluidjes, helaas maar al te vaak zonder direct meetbaar resultaat. Laatst logeerde ik bij Coen en ook daar had ik last van mijn slapeloosheid, Coen had echter een wat andere aanpak.......
Na het voorlezen uit de gebroeders Grim (Klein Duimpje)
Coen: Was dat een mooi verhaaltje?
Catinca: Ja hoor.
Coen: Mooi, dan is het slaapjestijd....welterusten
Catinca: Weltrusten
................
Catinca: Coen, ik ben niet moe
Coen: Dat komt omdat de mond open staat, en de ogen ook trouwens. Die moeten allebei dicht zijn voor de slaap
...............
Catinca: Maar ik ben nog steeds niet moe
Coen: Misschien moet je tot honderd tellen
Coen: een, twee, drie, vier, vijf.......
Catinca: Waarom was klein duimpje de weg kwijt
Coen: twaalf, dertien, veertien, vijftien.......
Catinca: Ik mis mama een beetje
Coen: eenentwintig, tweeentwintig, drieentwintig.......
Catinca: Gaan we morgen zwemmen?
Coen: drieenveertig, vierenveertig, vijfenveertig........
Catinca: Hallo Purcello (knuffel), zullen we een spelletje doen
Coen: zevenenzestig.........achtenzestig.......negenenzestig.....
Catinca: Coen ben je nog wakker?
Coen: vierenzeventig...................vijfenzeventig............(en stilte)
................
Catinca slaakt een diepe verontwaardige zucht, draait zich op haar zij en gaat slapen
